Ik was 22 jaar en woonde net samen toen een vriendin mij attendeerde op een artikel dat ging over HSP (Hoog sensitief persoon). Ik wist niet wat ik las. Alle kenmerken of wat er beschreven werd leek wel over mij te gaan. Het voelde alsof er een puzzel in elkaar viel.
Als kind heb ik mij niet altijd begrepen. Moest snel huilen, ook als ik een compliment kreeg of als iets mij raakte. Als wij op verjaardag waren geweest was ik altijd snel moe. Ik kwam heel boos of geïrriteerd uit school wat ik thuis eruit gooide. Ik kon feilloos de sfeer in een groep aanvoelen, of voelen waar ik mij niet bij prettig voelde, of dat een persoon niet helemaal eerlijk en oprecht over kwam.
Ik kreeg vaak te horen dat ik gevoelig was, en dat ik daarom snel huilde. Natuurlijk een makkelijk mikpunt voor een Pester, wat mij nog onzekerder maakte.
Ook was ik altijd veel aan het piekeren: Hoe kwam ik over?, wat denkt een ander over mij? Etc. En dan die eeuwige perfectionisme die ik had…
In zekere zin accepteerde ik dat ik zo was, maar achteraf is het voor mij wel een hele struggle geweest. Hoewel ik er niet van houd om iedereen maar een stempel te geven of in een hokje te stoppen, voelde dit voor mij wel als een verademing. Er waren meer mensen die de dezelfde ervaringen hadden!
Toen ging ik mij inlezen en kwam er achter dat ik het als een kwaliteit kon gaan inzetten en door goed voor mijzelf te zorgen ik veel “belemmeringen” voor kan zijn.
Mijn perfectionisme heeft mij ver gebracht, ik ben leergierig en wil andere nu helpen vanuit mijn eigen ervaring, empathie en opleiding. Nu weet ik hoe belangrijk het is om te ont- prikkelen en dit te herkennen.
Liefs Sylvia
